па
I.
па (ташă çаврăнăçĕ)
кăткăс па — сложное па
па
II.
то же, что пай III.
па
син.: пе, пала, пеле
...: употребляются в соответствие русскому творительному падежу орудия
пуртă+па, -пала — топором
кĕлте+пе, +пеле — снопом
па
(п̚а), сл., которым манят жеребят. Сред. Юм. Па! (Çамрăк тихасĕне çапла каласа йăхраççĕ).
па
(п̚а), восклицание удивдения. Орау. Па-па-па! (удивление). N. Па! (пай! вай!) поç патне тӳрех кайрĕ, сăри лайăх корнать. N. Па! (пай! вай!) ĕсĕрлсе те кайнă виç коркапах, полмасса мĕн поплес. Ой-ли, выпил З ковша, опьянел уже, что болтать небылицу!
пакалчак
щиколотка. N. Пакалчак таран пылчăк çинче конĕпех çӳретпĕр. N. Ĕнесем кашни пусмассерен пакалчак тяран çиелти çереме шăтарса путса пыраççĕ. Б. Олг. Ора пакалчакĕ. Хорачка: ора п̚ађалџагы̆, щиколотка. Ст. Чек. Пирĕн лаша пакалчакне (пережабину над копытом) таттарнă та, пакалчакĕ хуртланнă. Бгтр. Вара Емелен тăрса пăхрĕ, тет те, хĕр пакалчак таран тохнă, тет (из земли). См. пакăлчак.
атте-патте
(аттэ-п̚аттэ), pater meus, vox parvulorum, qui per lasciviam ita appellant patrem, veluti ilium lacessere conantes, cum dicunt: так дразнят своего отца маленькие дети, когда они, шаля и резвясь, говорят следующее: «Атте-патте, пат çути, ити çути, хăй çути!» (аттэ-п̚аттэ, пат с’уδиы, иди с’уδиы, хы̆j с’уδиы), h. e. veni hue, pater! accede, assulae lumen! («тятянька, поди сюда! Иди сюда, свет лучины!»).
апа-па-па-па-па-у
(аба-п̚а-п̚а-п̚а-п̚а-у), interj. subitum corporis dolorem significans. Межд. внезапной боли. Ст. Чек. „Анне! анне! Апа-па-па-па-па-у! Пилĕк çекли хăтăлчĕ!“ терĕ, тет те, çурлине ытса ячĕ, тет те, карĕ, тет, пăрахса ана çинчен. „Мама! мама! Больно! В поясницу вступило! (т. е стало больно поясницу, букв. „поясничный крючок отцепился“) — закричал он, бросил серп и ушел с загона. (Рассказ о мальчике).
па
с. нескл. па, ташă çаврăнăçĕ; это па очень сложное ку ташă çаврăнăçĕ питĕ кăткăс.
Çавăн пекех пăхăр:
пôлешчăк пôлхаччин пôнк пôтнôс « па » паç паçăм паçăр паçăр каларĕç паçăртанпа